Karate

Karate Shotokan

Nazwa „Shōtōkan” oznacza „budynek, miejsce, salę, w której uczy Shōtō” (mistrz o tym imieniu). Wyraz „shōtō” oznacza „falowanie sosen” (w znaczeniu: „szumu wiatru wśród sosen”) i był to pseudonim Gichina Funakoshi (w różnych źródłach podaje się, że podpisywał w ten sposób swoje prace kaligraficzne lub był to jego pseudonim literacki). „Kan” oznacza natomiast budynek, pawilon, siedzibę (w tym przypadku dojo). Jako ciekawostkę można podać, że Gichin Funakoshi określał swój styl do końca życia jedynie jako „karate”, natomiast nazwa Shōtōkan, została nadana stylowi dopiero przez jego syna i uczniów. Początkowo nazwą tą określane było jedynie dojo, w którym nauczał Funakoshi.

Wymagania egzaminacyjne

Poziom osiągnięty w nauce karate oznaczany jest kolorem pasa i powinien dokładnie odzwierciedlać nabyte umiejętności. W tym sensie pas jest podstawowym źródłem mówiącym o osiągnięciach i ukazuje, ile jeszcze karateka musi się nauczyć. System pasów pozostaje w zgodzie z ideą karate jako ciągłego procesu nauki i doskonalenia od pierwszych stopni uczniowskich do najwyższych mistrzowskich. Pas symbolizuje nieustającą pracę w codziennym treningu i rozwój jednostki w sztuce karate.

Kandydat, który podchodzi do egzaminu, mając pewność, że zdobędzie pas, musi wykazać się kondycją fizyczną i wiedzą o wymaganych technikach. Podejściem swym wskazuje na niezbędną dojrzałość umysłową, zrównoważenie wewnętrzne, wiarę w siebie oraz zaufanie w wynik egzaminu. Fizycznie i psychicznie jest gotów dać z siebie wszystko. W tym sensie cały proces przygotowywania się do egzaminu podporządkowany jest ostatecznemu celowi osiągnięcia szczytowych możliwości w momencie sprawdzania umiejętności. Trenując dla tego celu, kandydat będzie przygotowany i sprawi dobre wrażenie dzięki wierze we własne siły i zrównoważeniu. Dlatego właśnie pas symbolizuje coś więcej niż tylko rozwój w sensie technicznym oraz znajomość i umiejętność zastosowania pewnych technik. Każdy kolejny pas stanowi po prostu następne wyzwanie na drodze do samodoskonalenia się, która nie zna ograniczeń.

Przysięga Dojo

Będziemy ćwiczyć nasze serca i ciała dla osiągnięcia pewnego, niewzruszonego ducha.
Będziemy dążyć do prawdziwego opanowania sztuki karate, aby kiedyś nasze ciało i zmysły stały się doskonałe.
Z głębokim zapałem będziemy starać się kultywować ducha samo wyrzeczenia się.
Będziemy przestrzegać zasad grzeczności, poszanowania starszych oraz powstrzymywać się od gwałtowności.
Będziemy spoglądać w górę ku prawdziwej mądrości i sile porzucając inne pragnienia.
Będziemy wierni naszym ideałom i nigdy nie zapomnimy o cnocie pokory.
Przez całe nasze życie poprzez dyscyplinę karate, dążyć będziemy do poznania prawdziwego znaczenia drogi,którą obraliśmy. Nie będziemy stosować ani rozpowszechniać sztuki karate poza Dojo.

Historia karate

Ewolucja karate tradycyjnego zakończyła się około 1930 roku na terenie Japonii. Podstawowe techniki wzięły swój początek z „to-de”, sztuki walki bez użycia broni, która rozwinęła się na japońskiej wyspie Okinawa, gdy ówczesne władze zabroniły ludności posiadania jakiejkolwiek broni.

Okinawskie to de oparte było na chińskiej sztuce walki, znanej jako chuan fa. Korzenie chuan fa sięgają ponad tysiąc lat wstecz. Ogólnie uważa się, iż największy wpływ na rozwój okinawskiego to de miała odmiana chuan fa zwana nan pei chun, która kwitła w chińskiej prowincji Fukien.

Rezultatem uzupełnienia filozofii sztuk wojennych o podstawowe techniki to de stało się karate tradycyjne. Nastąpiło to około roku 1600, kiedy rozmaite japońskie sztuki walki zlały się w jedno, zarówno pod względem techniki jak filozofii Właśnie owo stopienie się sztuk walki w jeden system sztuk wojennych zadecydowało o powstaniu budo. Razem zaś z budo narodziła się potrzeba ustawicznego poszukiwania najwyższej doskonałości człowieka.

W obrębie karate tradycyjnego istnieje wiele tak zwanych stylów (systemów szkół). Jednakże dzielą się one na dwie zasadnicze grupy: shuri te (włącznie z tomari te) oraz naha te.

Shuri te rozwinęło się w okręgu Okinawy zwanym Shuri (obecnie wchodzącym w skład miasta Naha). Shuri te opierało się na chińskiej chuan fa z roku 1400. Zostało następnie rozwinięte w sobie tylko właściwy sposób w geograficzno-politycznych warunkach Okinawy.

Naha te wywodzi się wprost od nan pei chun z lat dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia. Zostało sprowadzone do okinawskiego okręgu Naha bezpośrednio z chińskiego Fukien.